Monday, January 21, 2013

Meeting Tseb is Like Saying 'YOU COMPLETE ME'


“Don’t ever feel that you’re alone. I would love to meet the same you I had before with broader confidence and perspective in life. I owe a lot from you best friend. Magkikita pa rin tayo :)) cheer up!”



-       Tseb


These were his last words. A letter given by her best friend. Perhaps, if chance allowed them, her better half. They share the same goal – to write. But he part to chase his dreams, leaving only that note pinched on her journal. He used to read them. She used to tell her stories there. Now, she still writes with hopes of reaching his sight, ever blot inked on them.

She met him on her freshman year. The usual scenario when two strangers meet, anon, her best pal.

They spent their first and sophomore years together. They shared time without thinking soon it will be over. They walked and held hands as if they won’t part from each other. They ate as if no tomorrow. Until soon, tomorrow ended. He left. She does not know. He told me, I didn't tell her about it. She cried. She cried. She cried until all tears left her eyes. She cried as if Tseb lost his life. She drowned herself with thoughts of solitude the entire time, in his absence.

With grief filling over her jovial spirit, she became gloomy. In times of soliloquy, she writes about him. She writes about others. She writes about the world.

Perhaps, Tseb’s departure caused her to dig deeper into her free spirit being. She participated. She enveloped the nature of freedom, not boxed in a cage where she can only fly when her masters unlock her cell.

I remember her and Tseb being in a cage. But in their story,involving  the circle, they are the birds deprived of flight, and the circle, they are part of a fore, are their masters.

The circle are cruel masters. Instead of letting them fly, they centered them in a carnival – the main attraction. The crowd sees nothing but entertainment the show brings, while I, was a part of the circle before, see their cry for help.

Perhaps if they are not brilliant enough to use their beaks to unlock the cage that binds them with the circle, they still are the source of enjoyment of the spectators. They still are humiliated.

Perhaps, this memory is as painful as their separation, or maybe worse, but it made them participate. They embraced themselves with people who are willing to give them freedom without compromising their relationship. It made them see the greater friendship blooming within them – the possibility they ignored while they are pre-occupied with the old circle’s demands.

In the entirety of their friendship, Tseb had made her ready, indirectly, about the thought of lack of companion. He found a solid companion for her. Tseb had made extra efforts to do such good deed. Tseb, in no denying, loved her more than his past lover did, more than his present does.

Though, despite the idea that he made her ready, sometimes, memories of them, together, still cause her jolts of pain. She remembers those times they walk in a smoky street, waiting for a ride going Parang though plenty of Montalban jeepneys had passed, with his hands clutched with hers. Those times of sneaking, at her Mom, to munch ‘kwek-kwek’ and ‘isaw.’ Those late night  ‘perya’ trip without her Dad worrying where she is.

Katipunan witnessed these, and can testify with their friendly love for each other.

Tseb, indeed, is God's gift sent to remind her of sense of security, amid the solitariness, an archangel will descend in the Heaven's sky to fight these demons troubling her.

To her, his existence is a reality sculptured in her heart and mind. A memory she does not want to alter nor forget.

Saturday, July 28, 2012

Larawang Kupas

Larawang Kupas

Larawang kupas, Larawang kupas
Kita'y nahanap sa baul kong bukas
Muli kong nasilip ang kahapon
Maya’y isisilid na muli sa kahon

Larawang kupas, Larawang kupas
Bumalik ala-ala ng nakalipas
Tanda mo pa ba ating tawanan?
E ang mga panahon ng iyakan?

Larawang kupas, Larawang kupas
Nasilayan ko mga panahong matatag
Magkatabi sa malamig na lapag
Hindi iniisip ang darating na bukas

Larawang kupas, Larawang kupas
Ako ba’y inisip mo nang labis?
Nadarama ko lamang ay hapis
Manatili ka pa kayang kupas?

Larawang kupas, Larawang kupas
Nabago na nga ang bukas
Nadarama ko’y tanging poot
Isinukli mo ri’y malabis na poot

Hindi kita masisi, Larawang kupas
Pagkat nagbago na nga ang bukas
Ako’y namumuhay na sa pait
Nawa’y sa iba, hindi ito maulit

Larawang kupas, Larawang kupas
Init at liwanag sayo’s lalapit
Tuluyan kang magiging abo
Isama mo ala-alang maglalaho

Patawarin mo ako, Larawang kupas
Bukas nga’y nagbago na
Ako ay lalayo, Kita’y iiwan na
Maglalakbay, susulong mag-isa

Kung isipin mong ito’y karuwagan
Nagkakamali ka, Larawang kupas
Kailanman, hindi naging karuwagan
Ang hanapin ang daan sa kaginhawaan

Malumbay man, Larawang kupas
Darating ang panahon, ang tao
Maglalakbay, susulong mag-isa
Mamumuhay para sa kanyang sarili.

Wednesday, June 27, 2012

Confessions of my 17-year-old self

Nothing comes by accident, sometimes it is fate which make things what they are now. It is up to us to decide whether fate will cause our mishaps. We can always choose. We can always leave.

It was the 25th of October year 1994 when I was born at Sabater Hospital in Pasig. I was raised by a public school teacher, Jennifer and an OFW, Rolando. Mom gave birth to me on a Tuesday morning through a Caesarean operation. Mom cannot give birth in normal delivery because she has a heart disease since birth. Thus, this does not turned down Mom to give life. Rather, she wanted to have another child, they prefer girls in the family because it is ages when we have had one. My aunt died when she was seven years old. But fate butts in and they gave them another boy – an additional pain-in-the-ass in our race.

They named me Jason where the meaning to me is still unknown. In some books, it is a Greek name means a “healer”. Mom and Dad agreed on who will decide with the names. If it is a baby boy, it has to begin with “J” and “R” if it is a girl. Few years later, my brother came and was named John Mark. He first saw Dad when he was two years old. He has to go abroad to earn a living and until now, he is still in Jeddah, Saudi Arabia fulfilling his paternal duties regarding financial matters. I grew up with his lacking presence. When he comes home, all he ever does is to drink-till-he-drop. He never played father to me or with my brother. Perhaps, it is the sole reason why I never wanted to have a family, not to marry, to be bachelor until my very last breath. I am afraid to inherit his family’s flaws – leaving their son, marrying another woman. I grew up with him missing our family portrait regardless the fact that we do not have one. I grew up with that missing puzzle piece in my life. Family is nothing but a big joke.

His absence and my Mom’s, I never felt how it feels like to have your parents’ assistance with your homework. Mom is extremely busy with her lesson plans that she can no longer cook for us on meal time while Dad is somewhere. Sometimes I envy kids playing with their Mom and Dad. I envy family roaming around malls even with an empty-pocket. I envy family who go to beaches or picnic at parks. Maybe if I do not know how to value things, I may consider bars as school and home as jail.

I reckon these imperfections made me strive for knowledge. I am a Mr.-Know-It-All guy. I want to have something to brag, something to rant. But the wind of change came; he gave me the opposite of what I want. Ironic how you can’t get things you want, isn’t it? I finished my elementary education at San Joaquin Elementary School with no honors. I graduated at La Immaculada Concepcion School, still with no valid credentials for college. I took Journalism just to avoid Math. I can’t write.

Perhaps my life will end black and white. I will die gloomy. I will die with no music career. I will die with no career at all. Fate has given me these options; it is now up to me to decide whether to die with pride or to just die indifferent.

Monday, August 15, 2011

Hindi Sana Dito

Mahirap tumakas sa tanikala kung saa’y ako’y nakatali at mayroon pang kandado – kandadong nakagapos sa mura kong kamay kasabay pa ang busal sa aking bibig upang ito’y aking itikom, upang manatiling lihim ang bahong sumisingaw kahit gaano pa kahigpit ang pagkaipit dito.


Sa isang taon na ring nilagi ko sa aking sintang paaralan, ang Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas na mas kilala sa bansag na PUP, ay iba’t-ibang kaganapan na ang nakita ng aking matang walang muwang sa mga pangyayari hanggang masilayan ko si Ted Pylon na ika nga ay ang marmol na galing sa Romblon.

Nasaksihan ko ang gulo. Narinig ang sumbong ng kapwa ko Iskolar ng Bayan. Narinig ko ang bulong nilang mahina na kung sila ay magsasabay-sabay sa pagbulong ay tila konsiyerto sa Paco. Maraming may hinaing, napilitan lang manahimik.

Katulad ng hinaing ng kapwa ko Iskolar, problema sa Kolehiyo ng Komunikasyon ang mga librong mga propesor rin ang gumawa. Hindi naman talaga ito isyu pagka’t hindi kuwestiyon ang kapasidad ng kung sinumang may-akda ng libro, ang tanging tanong lang na umiikot sa utak kong maliit ay kung bakit kailangan pang magbenta ng libro kung saan utak mismo nila ang pinanggalingan?

Mga tiket, na hindi daw required pero compulsory. Hindi ko lubos na maintindihan ang kaibahan ng required at compulsary. Nasaan ang karapatang magdesisyon ni Isko at Iska?

Minsan ko pa ngang naranasan ang magbayad ng beinte para raw sa booklet na amin raw gagamitin para sa aming eksamen at madalian kong nakuha ang mataas na marka. Nakapanghihinayang, hindi mataas na grado ang gusto ko kundi karunungang dapat ibinigay ng propesor kong magaling – magaling lumiban. May mga pagkakataon pa ngang hindi madalas magpakita ang mga propesor. Nagdadahilan silang malayo raw ang kampus namin, siguro nanghihinayang sila sa dose pesos pampedikab? Sabagay, dose pesos rin lang pala ang bayad namin sa kanila. Masakit lamang tanggapin na kung sino pa ang gustong matuto at nangangailangan ng karunungan mula sa kanyang propesor, ay ay siya pang napagkakaitan – ng karunungan na hindi kapalit ang beinte pesos.

Huwag na natin isama rito ang kakulangan sa upuan at kawalan ng bentilador sa bawat silid-aralan. Sanay na ata kami dito. Paypay dito, paypay doon. Ipinagpapasalamat ko na nga lang at pantay pa ang laki ng braso ko. (Anong konek ng braso sa artikulong ito? Malaking palaisipan!)

Hindi na nga marahil maiaalis ang kamalian. Ang lipunan na ang nagdikta na magkaroon ng panghabang-buhay na kamalian. Kung maayos lang, kung may pera lang, hindi sana dito.

Wednesday, April 27, 2011

Pahingi po ng pirma!

This is not the actual signature campaign




"Ate! Kuya! Pahingi po ng pirma." ang mga katagang narinig ko sa mga aktibistang nagra-rally. Humihingi sila ng bilang ng pirma sa bawat dadaang mamamayang Pilipino sa kalsada. Marahil, may nais na naman sila. May gustong makuha.

Pauwi na ako no'n galing sa bahay ng kaibigan, nang maisipan kong magpunta sa isang fast food chain sa palengke. Aking silang nakita papasok pa lamang ako sa food chain. Hindi ko pinansin ang babaeng nag-aabot sa akin ng brochure dahil nga ako ay bibili at gusto ko na ring maka-uwi sa bahay dahil nagbabadya na ang ulan. Makulimlim na ang kalangitan. Nang makalabas na ako, nakita ko ang isang lalaki, hawak niya ang isang banderang may nakasulat na Anakbayan, kung hindi ako nagkakamali. Isa sila sa mga grupong nagpapalaganap ng aktibismo sa bansa.

Nang ako nga ay makalabas na, may nakita ako uling babae. Ngayon, hindi na siya ang babaeng may hawak na brochure, may hawak na siyang papel. Nangangalap ng pirma. Nanghihingi.

Nakasakay na ako sa jeep nang makita kong sila ay umaabante, at hindi ko alam kung saan sila paparoon. Narinig ko ang lalaking may hawak ng banderang sinisigaw ang mga katagang "...itaas ang sahod!" 

Napatanong ako sa sarili ko. "Hindi ba itataas uli ang sahod ng mga manggagawa?"

Napatanong ako ulit sa aking sarili. "Bakit na naman sila nagra-rally? Para sa mataas na sahod? Hindi ba sila kuntento na tataasan na kahit papaano ang mga sahod nila?"

Napatanong ako uli. Sa ikatlong pagkakataon. "Trip lang ba nilang magrally para magpapansin? E paano kung  hindi aprubahan ang dagdag sahod na hinihingi nila?"

At marami pang mga tanong ang naglaro sa isipan ko. Mga tanong na hindi masasagot ng isang batang hindi pa bukas ang mga mata sa mga bagay na nakikita nila. Sino ba naman ako para kwestyunin ang mga ipinaglalaban nila? Tama ba ang isiping trip lang nila ang ginagawa nila? O sadyang di lang talaga sapat ang kinikita nila.

Naka-uwi na nga ako ng bahay. Naglalaro pa rin ang mga tanong na kanina pang gumugulo sa isip ko.

Sa puntong ito, napagtanto kong walang rason para kwestyunin ang ginagawa nila, ang mga bagay na ipinaglalaban nila. Nais lang naman nilang marinig, katulad ng isang musmos na panaghoy ang sambit sa tuwing kumakalam ang kanyang sikmura.

Ngunit...

Tama bang sa lahat ng pagkakataon, sagot ang "RALLY" sa mga bagay na gusto nilang ipaglaban? Hanggang "tayo na sa Mendiola" at "pahingi po ng pirma" na lang ba ang alam at kaya nilang gawin?

Halika! Samahan mo ako! Tayo na sa Mendiola at manghingi ng pirma!

Tuesday, April 26, 2011

Masakit mong Paalam.


Biglaan - Jay Perillo


Wala na sigurong mas sasakit pa sa sitwasyong makita mo ang iyong anak na unti-unting nawawalan ng hininga sa iyong mga bisig...

Bukod sa pait na nawalan ka ng taong mahalaga sa iyo at mahal mo, pilit pang binubulong ng hangin sa iyong mga tainga ang ang katotohanan wala kang nagawa. Hindi mo siya natulungan...

Umuulan nang mangyari ang lahat...

Aksidenteng di ko akalaing magaganap...

Dinadamayan ako ng langit. Ang bawat luhang tumutulo sa aking mga mata, ay kakambal ang panalanging "Diyos ko! Huwag Niyo po muna siyang kunin!". Na sa bawat hagulgol, kasabay nito ang puso kong gusto nang kitilin ang buhay ko, humaba lang ang kanyang buhay.

Kung maari siguro ay tawagin ko na ang lahat ng santong kilala ko ay gagawin ko, ngunit--- hindi na talaga maaring mangyari ang nais ko. Ang panalanging ibinulong ko sa Iyo.

Mas katanggap-tanggap pa marahil ang mawala siya dahil sa isang malubhang sakit, na maging ang mga doktor na mismo ay sasabihing, "ikaw ay mabubuhay na lamang sa loob ng apat na buwan." Sa ganoong paraan, kahit paano, madaling tanggapin dahil nga sa katotohanang siya ay unti-unti kinukuha ng sakit at maroon pa akong oras.Hindi ngang hindi matagal, ngunit sapat na upang aking maipapakita ang pagmamahal na hindi ko naipakita noon. Makapagpapa-alam ako ng maayos at naroon ang kapanatagang nasa Iyo na siya, na siya's makararating sa bahay Mo.

Ngunit...

Subalit...

Hindi nga ganoon ang nangyari. Nawala siya ng biglaan. Kinuha Mo siya. Hindi ko nagawa ang mga bagay na gusto ko pang gawin. Hindi Mo man lang ako binigyan, maski isang oras. Iyon lang naman ang hinihingi ko! Sadya bang matagal sa Iyo ang isang oras na hinihingi ko? Ganyan ka ba kadamot?

Kinuha Mo siya! Tatlong araw na ang nakalilipas...

Ngayon, lumipas na nga ang mga araw... linggo... buwan at taon...

Narito ako ngayon sa kanyang puntod... 

Umiiyak... 

Tanggap ko na ang nangyari...

Pilit kong tinatanggap... para sa sarili ko... alam ko... magkikita uli tayo... hindi man ngayon... baka bukas? mamaya? o sa susunod?

Nasasaktan pa rin ako sa masakit mong paalam, ngunit-- nangyari na ang nangyari. 

Hilingin ko man sa Kanya ang isang makinang maaring makabalik sa naganap, siguro ay hindi Niya maririnig. Masyado Siyang abala... abala sa pagkuha sa mga anghel na katulad mo. Masakit man, kailangan tanggapin.

Kailangang kailangan... nang hindi ako nalulunod sa kaiisip na ikaw ay matagal nang naging malamig na bangkay.

Friday, April 22, 2011

Sa muling pagkikita

Sabik na akong ito'y malaman
Isang taon na ang dumaan
Ako'y nariyan pa ba sa iyong isipan?

Tumakbo ang oras, naglaro ang araw
Natulog ang buwan, muling ngumiti ang araw
Ako ay nagising sa pagkahimbing matagal
"Asan ka?" ang aking nautal

Eroplano sa himpapawid, ika'y lulan
Unti-unting pagtakbo'y di ko nasilayan
Luha'y nangilid sa aking mga mata
Sigaw ko'y isang mapait na bakit!?

Lumisan ka, walang sabe, walang paalam
Pagbalik mo kaya'y akin nang alam?
Hintay ko'y isang oong matamis
Kaibigan, iyon ang aking nais.